Prace dyplomowe , magisterskie, licencjackie, jako gotowe wzory treści. Menu. Jak napisać pracę ? Konspekt pracy magisterskiej Propagowanie idei edukacji włączającej w powszechnej szkole, na przykładzie S.P. im. St. Moniuszki w Łajskach, ma na celu: 1. przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu i edukacyjnemu dzieci i młodzieży z różnymi dysfunkcjami, 2. pełną informację o możliwości wprowadzenia edukacji włączającej do placówek szkolnych, 1.Należy mówić o zespole Downa, jako wadzie genetycznej, która wpływa na funkcjonowanie osoby, która ją ma, jednak nie oznacza, że ona przez to jest inna. 2.Konieczne jest aby rodzeństwo po urodzeniu dowiedziało się czym jest zespół Downa, w ujęciu uwzględniającym wiek dzieci. Ja skupiłbym się przede wszystkim na przyszłości Jednakże dzięki dostępnym metodom terapii, można poprawić funkcjonowanie pacjentów i jakość ich życia. Rozpowszechnienie i przyczyny. Częstość występowania zespołu została oszacowana na 1 : 800-1000 żywych urodzeń. Ryzyko poczęcia dziecka z zespołem Downa rośnie wraz z wiekiem matki (już po 35. roku życia) i ojca. Uczeń z autyzmem, w tym Zespołem Aspergera, w szkole ogólnodostępnej. mgr Anna Kopczuk, mgr Anna Rogalska 4 „Oto jedne z moich najwyraźniejszych wspomnień ze szkoły. Stoję, jak zwykle, w rogu boiska, możliwie jak najdalej od osób, które mogłyby na mnie wpaść albo krzyczeć, wpatruję się w niebo, zaabsorbowana własnymi myślami. w szkole, eliminowanie barier i ograniczeń w środowisku utrudniających funkcjonowanie dziecka, w tym jego aktywność i uczestnict wo w życiu społecznym; ¾ wsparcie rodziny dziecka w Ma na to wpływ wiele czynników. Jednym z zaburzeń mowy jest mutyzm wybiórczy. Jego specyfika polega na niemożności mówienia w niektórych sytuacjach społecznych (w innych sytuacjach dziecko jest w stanie mówić w sposób adekwatny do swojego wieku). Jest to zaburzenie wieku dziecięcego, którego podłożem jest lęk. Ubezpieczenie szkolne a zajęcia sportowe. Jednym z najważniejszych elementów, na które powinni zwrócić uwagę rodzice, których dzieci uczęszczają na zajęcia sportowe, jest to czy polisa obejmuje zdarzenia powstałe podczas uprawiania sportu. W podstawowym zakresie ubezpieczenia szkolnego (Warta Twoje NNW dla ucznia), uwzględnione są Wielu rodziców dzieci z zespołem Downa ma tendencje do przejawiania nadopiekuńczości, wyręczania dziecka oraz obniżania stawianych mu wymagań. Przyczyną takiego traktowania dziecka z zespołem Downa może być lęk o jego zdrowie i przyszłość, a także chęć wynagrodzenia tych wszystkich doświadczeń, czy ograniczeń, które niesie mu Szacuje się, że w Polsce żyje ok. 60 tysięcy osób z zespołem Downa. Ich życie nie zawsze jest narysowane w kolorowych barwach. Jednak ich rodzice i opiekunowie robią wszystko, by dzieci QVeg. Osoby z trisomią 21. rozwijają się wolniej, szczególnie jeśli chodzi o rozwój mowy. Charakterystyczną cechą rozwoju dzieci z zespołem Downa są okresy szybkiego i wolnego rozwoju umysłowego, dlatego w zespole Downa wyróżnia się trzy stadia rozwojowe: między 4. i 6. rokiem życia, który odpowiada wiekowi umysłowemu około 18 miesięcy u zdrowego dziecka; pomiędzy 8. i 11. rokiem życia porównywalny z wiekiem 30 miesięcy; między 12. i 17. rokiem życia, który odpowiada wiekowi 48 miesięcy. Początkowo dziecko rozwija się w tempie podobnym do zdrowego niemowlęcia, spowolnienie rozwoju motorycznego następuje w wieku 4–6 miesięcy, gdy zaczyna uczuć się siadać bez pomocy. Dzieci te mają bowiem trudności z koncentracją uwagi, czego nauka siadania wymaga. Następnie, mniej więcej w 9.–11. miesiącu życia, obserwuje się gwałtowny wzrost tempa rozwoju, dziecko zaczyna się bawić, a zabawa polega na badaniu przedmiotów poprzez branie ich do rąk, przekładanie, wkładanie do buzi, uderzanie. Potem rozwój znów ulega spowolnieniu, ponieważ maluch ma trudności z przetwarzaniem informacji wyłaniających się z zabawy, np. nauczeniem się, że można coś włożyć do garnuszka, a potem z niego wyjąć. Jest to w przybliżeniu okres między 10. a 13. miesiącem życia. Większość dzieci z zespołem Downa przyswaja sobie na początku 2. roku życia pierwsze 3–4 słowa. Zaczynają wykazywać też proste kojarzenie w wypełnianiu zadań – pociągają za sznurek, żeby coś otrzymać. Maluchy odkrywają przez zabawę nowe sposoby kontaktu ze światem. Naśladują proste czynności, do tego jednak muszą rozszerzyć pamięć i zakres uwagi, czyli muszą być świadome kilku rzeczy na raz. Dla wielu jest to barierą, ponieważ osoba z trisomią 21 nie potrafi analizować zadań, nie robi planu dalszego działania i nie wiąże jego kolejnych etapów w całość. Stąd dzieci są w stanie pokonać kolejne stadia rozwoju zabawy, ale w każdym ze stadiów bawią się w tej samej kolejności i nie tworzą innych odmian czy wariantów kolejności czynności. Wiek między 18. a 24. miesiącem to okres poważnego zastoju. Dużo czasu zajmuje dzieciom rozwój mowy, przy czym chłopcy mają większe trudności niż dziewczynki. Zauważalne postępy mają miejsce dopiero w wieku 5–6 lat, ale mimo opóźnienia mowy, dziecko staje się coraz bardziej samodzielne i daje sobie radę w sytuacjach towarzyskich, ponieważ wykorzystuje do kontaktu z otoczeniem gestykulację, mimikę i prewokalne formy kontaktu. Największy problem stanowi koordynacja wzrokowo-ruchowa, czyli jeśli impulsy pochodzą z różnych zmysłów, dziecko ma problemy z łączeniem i koordynowaniem informacji. Natomiast rozwój społeczny, kontakty z ludźmi, samodzielność i umiejętność podtrzymywania relacji jest u tych dzieci bardziej rozwinięta, niż wskazywałby na to poziom rozwoju umysłowego. Stąd w większości przypadków wiek społeczny jest stosunkowo najwyższy, nieco niższy jest wiek umysłowy, zaś najniższy jest wiek określający poziom rozwoju mowy. Zachowania szkolne zależą od charakteru dziecka, stopnia upośledzenia, zachowania i zdolności innych dzieci. Przy czym najlepiej jeśli w klasie możliwości intelektualne dzieci są podobne, ponieważ daje to poczucie bezpieczeństwa. Dobrze wyprowadzone dziecko z zespołem Downa jest miłe, pogodne, przychylne dla otoczenia, ma wysoce rozwiniętą inteligencję emocjonalną, okazuje przywiązanie do bliskich, rodziny i przyjaciół. Trudny moment - wybór szkoły Po okresie względnego spokoju w pierwszych latach życia dziecka, nadchodzi kolejny trudny moment w życiu rodziców – wybór placówki edukacyjnej, rodzaju kształcenia. O tym, gdzie trafi dziecko, decydują w dużym stopniu właśnie rodzice, ale ważny jest też stosunek pracowników przedszkola czy szkoły, otwarcie danej placówki na dzieci z niepełnosprawnością, praktyki edukacyjne zalecane w danym okresie w danym kraju. Diagnoza, która zawiera sugestie o zalecanym rodzaju kształcenia, może, lecz nie musi być tu decydującym elementem. W latach 80. i na początku lat 90. XX wieku, kiedy dzieci moich respondentek były w okresie szkolnym, zdecydowana większość trafiała do szkół życia, czyli szkół podstawowych dla dzieci i młodzieży z umiarkowanym i znacznym stopniem niepełnosprawności intelektualnej. Tylko niektóre przebywały wcześniej w przedszkolach (były to zarówno przedszkola specjalne, jak i masowe). Czworo dzieci uczęszczało do szkół specjalnych dla dzieci z lekkim stopniem niepełnosprawności intelektualnej, jedna z dziewcząt (najmłodsza z omawianej grupy) ukończyła podstawową szkołę integracyjną. Pozostałe dziesięcioro dzieci ukończyło szkoły życia (w tym dwu chłopców przebywało przez okres szkoły w internacie). Żadna z obecnie dorosłych już osób z zespołem Downa nie trafiła do szkoły masowej. Szkoła zwykła czy specjalna? Dla wielu rodziców jednym z marzeń jest, aby ich dziecko trafiło do „zwykłej szkoły”. Jest ona dla nich pewnym symbolem normalności (chodzi tam większość dzieci z najbliższego środowiska; tam, ich zdaniem, jest szansa na lepszy poziom nauki; w takiej szkole będą mogły naśladować innych pełnosprawnych uczniów i lepiej się rozwijać). Jednocześnie część rodziców obawia się gorszego traktowania ich dziecka przez rówieśników, mniejszej koncentracji nauczycieli na potrzebach dziecka z zespołem Downa, nieprzygotowania szkoły do wymagań dziecka z zaburzonym rozwojem. Stopniowo, gdy zauważają gorsze funkcjonowanie dziecka, ich aspiracje zmieniają się – lepszą placówką staje się szkoła integracyjna lub szkoła specjalna dla dzieci z lekką niepełnosprawnością intelektualną. Wydaje się lepiej przystosowana do potrzeb dzieci z nietypowym rozwojem, a jednocześnie stawia wyższe wymagania edukacyjne i daje szansę na lepszy rozwój. Rodzice wolą, aby ich dziecko przebywało z lepiej rozwijającymi się rówieśnikami, do których będzie starało się upodobnić i dorównać. Polecamy: Zespół Downa - jak radzą sobie rodzice? Kryteria wyboru Pewnym sprawdzianem przed okresem szkolnym dla wielu rodzin, z którymi przeprowadzałam wywiady, stawało się przedszkole lub żłobek. Sześcioro dzieci trafiło do tego typu placówek. Matki podkreślają, że kilkanaście lat temu na ogół miały problem z przyjęciem do placówki masowej w pobliżu miejsca zamieszkania. Niewiele matek traktowało je jako miejsce edukacji i rehabilitacji dziecka; najczęściej chodziło o zapewnienie opieki nad córką czy synem wtedy, gdy one pracują zawodowo. Ich marzeniem było w tym czasie znalezienie miejsca, gdzie dziecko czułoby się dobrze, było akceptowane. Chciały także, aby było to jak najbliżej domu. Przeczytaj: Opieka nad dziećmi z zespołem Downa - instytucje Fragment pochodzi z książki „Życie z zespołem Downa. Narracje biograficzne rodziców, rodzeństwa i dorosłych osób z zespołem Downa” autorstwa Agnieszki Żyty (Oficyna Wydawnicza „Impuls”, 2011). Publikacja za wiedzą wydawcy. Aktywność fizyczna w rozwoju i rehabilitacji dzieci z zespołem DownaCzy aktywność fizyczna w postaci nauki pływania oraz pływania jest dobrym wyborem dla osób z zespołem Downa?Czym jest zespół Downa? Zespół Downa to najczęściej występujące zaburzenie genetyczne spowodowane trisomią 21 pary chromosomów i charakteryzuje się niepełnosprawnością intelektualną, specyficznym wyglądem oraz szeregiem deficytów wad wymowy, wiotkością mięśni, hipotonią (niskie napięcie mięśniowe) oraz dodatkowymi schorzeniami współwystępującymi jak np. wady serca, cukrzyca, nadwaga lub epilepsja. Aktywność fizyczna dzieci z zespołem Downa jest niezbędna w procesie rehabilitacji. Elżbieta Szymańska oraz Zofia Bońkowska przeprowadziły badania, w których skupiły się na sprawności motorycznej dzieci z zespołem Downa. Analiza wyników wykazała, u wszystkich dzieci opóźnienie umiejętności motorycznych z towarzyszącymi nieprawidłowymi wzorcami lokomocji i postawy oraz istotę wczesnej i wieloprofilowej rehabilitacji tych dzieci, która umożliwia poprawę funkcji motorycznych oraz osiągnięcie optymalnego poziomu rozwoju umysłowego, społecznego i emocjonalnego. Badania Aleksandry Sadziak oraz Marty Wieczorek również skupiły się na sprawności motorycznej dzieci z zespołem Downa i podkreślają, że aktywność fizyczna oraz podnoszenie sprawności motorycznej u tych osób jest niezbędnym elementem procesu rehabilitacji co pozytywnie wpływa nie tylko na poprawę funkcjonowania, ale również na ich zdrowie. Wyróżnia się wiele form rehabilitacji zwiększających aktywność fizyczną jak hipoterapia, fizjoterapia czy metoda ruchu rozwijającego Metodą Weroniki Sherborne. Woda również jest idealną formą rehabilitacji. Angażuje dużą ilość mięśni, a w przypadku niskiego napięcia, wzmacnia ich siłę. Podczas pływania dzieci rozwijają obustronną koordynację oraz wzmacniają mięśnie grzbietu. Dodatkowo duża aktywność fizyczna zmniejsza ryzyko otyłości, która bardzo często występuje u osób z zespołem Downa. W przypadku zajęć grupowych dzieci z zespołem Downa podczas zabaw w wodzie integrują się z rówieśnikami, co dla nich nie jest łatwe z powodu utartych stereotypów i niechęci społeczeństwa wobec osób z niepełnosprawnością. Osoby z zespołem Downa często osiągają wiele sukcesów trenując różne dyscypliny sportowe w tym pływanie. Przykładem i wzorem do naśladowania jest Jakub Kmiecik- 21 letni mężczyzna z zespołem Downa, który w 2017 roku reprezentował nasz kraj w Mistrzostwach Europy w pływaniu osób z zespołem Downa we Francji. W krotoszyńskiej gazecie można przeczytać o wielu sukcesach Jakuba, w tym o zdobyciu ośmiu srebrnych medali w kategorii open podczas Mistrzostw pływackich młodzieży z zespołem Downa w Słowacji. Jak widać pływanie świetnie wpływa na rozwój i funkcjonowanie osób z zespołem Downa oraz zdobywają przy tym nowe umiejętności, zwiększają poczucie własnej wartości oraz zawierają przyjaźnie. Bibliografia: Międzynarodowa Statystyczna Klasyfikacja Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10 A. Sadziak, M. Wieczorek, Sprawność motoryczna osób z zespołem Downa jako element ich rehabilitacji, Med. Rehabil., AWF Kraków 2017 E. Szymańska, Z. Bońkowska, Zaburzenia motoryczne u dzieci z zespołem Downa z uwzględnieniem dodatkowych czynników obciążających rozwój, Przegląd Medyczny Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów 2005 Koniecznie poznaj nas i przekonaj się, że Szkoła Pływania "Jak Pływać" to coś więcej!Szkoła Pływania "Jak Pływać" - nauka pływania w Poznaniu i Środzie Wlkp.